دیدن فیلم های روز دنیا

حالا این چیزی است که یک فیلم ابرقهرمانی باید باشد. تماشای آنلاین فیلم «مرد عنکبوتی 2» به همان شیوه‌ای که کمیک‌خوان‌های جدی باور دارند، وقتی ماجراهای روی صفحه رویاها و خواسته‌های خود را بیان می‌کنند، به داستان خود اعتقاد دارد. نه اردو است و نه نوستالژی است، نه جلوه های ویژه دیوار به دیوار است و نه از شدت عصبانیت ترشی. درک این موضوع که مرد عنکبوتی بودن باری است که پیتر پارکر کاملاً مایل به تحمل آن نیست، به سادگی و به طرز تلخی درک می کند.

این فیلم نشان می‌دهد که چه اشکالی در بسیاری از حماسه‌های ابرقهرمانی دیگر وجود دارد: آن‌ها بر روی ابرقدرت‌ها تمرکز می‌کنند و انسان‌های پشت سرشان را کوتاه می‌کنند. (مثلاً کسی خسته کننده تر از کلارک کنت یا بروس وین بوده است؟)

«مرد عنکبوتی 2» بهترین فیلم ابرقهرمانی از زمان عرضه ژانر مدرن با «سوپرمن» (1978) است. با وفادار ماندن به بینشی که به مارول کامیکس اجازه داد دهه‌ها سنت کتاب‌های مصور را متحول کند، موفق می‌شود: خوانندگان می‌توانند به طور کامل‌تر با قهرمان‌هایی مثل خودشان آشنا شوند تا با الگوهای خداگونه از راه دور. پیتر پارکر یک دانش‌آموز دبیرستانی ناامن، در مشکل کلاسی، بی‌صفحه در عشق، آماده به عهده گرفتن مسئولیت‌هایی بود که با ابرقدرت‌های غیرمنتظره‌اش همراه بود. اینطور نبود که مرد عنکبوتی بتواند از آسمان خراش ها تاب بخورد که خوانندگانش را جذب کند. این بود که او از مشکلات شخصی در بادکنک های فکری بالای ماسک صورت اسپایدی اش نگران بود.

پارکر (توبی مگوایر) اکنون در کالج است و در کلمبیا فیزیک می خواند و بیش از هر زمان دیگری عاشق مری جین واتسون (کرستن دانست) شده است. او در آستانه خرابی است: او شغل خود را به عنوان یک تحویل دهنده پیتزا از دست داده است، عمه می با وام مسکن خود را سلب می کند، کلاس ها را از دست می دهد، رنگ ها با هم ترکیب می شوند وقتی کت و شلوار مرد عنکبوتی خود را در لباسشویی می شویید، و بعد از وب... به نظر می رسد توانایی چرخش به طور غیرقابل توضیحی محو می شود، او لباس محبوب خود را با ناامیدی دور می اندازد. وقتی یک ادم بدکار سعی می کند کت و شلوار دور انداخته Spidey را به جونا جیمسون، سردبیر Daily Bugle بفروشد، جیمسون به او 50 دلار پیشنهاد می دهد. بدجنس می گوید که می تواند در eBay بهتر عمل کند. آیا به اینجا رسیده است؟

من از فیلم اصلی «مرد عنکبوتی» (2002) ناامید شدم و از اینکه این فیلم از همان فریم اول کار می کرد شگفت زده شدم. سام ریمی، کارگردان هر دو تصویر، این بار به نظر می‌رسد دقیقاً می‌داند چه باید بکند و هرگز در فیلمی که بدون زحمت جلوه‌های ویژه و داستانی انسانی را با هم ترکیب می‌کند و پلان‌های موازی خود را زنده و متحرک نگه می‌دارد، قدم اشتباهی نمی‌گذارد. یکی از کلیدهای موفقیت فیلم باید کمک مایکل چابون رمان نویس به فیلمنامه باشد. شابون در استخوان های خود می فهمد که کتاب های مصور چیست و چرا. رمان الهام‌گرفته او در سال 2000، ماجراهای شگفت‌انگیز کاوالیه و کلی، تولد یک ابرقهرمان کتاب‌های مصور دهه 1940 و مردان جوانی را که او را خلق کردند، شرح می‌دهد. او روی داستانی کار کرد که به فیلمنامه آلوین سارجنت کمک کرد.

فصل های زندگی یک ابرقهرمان توسط تبهکارانی که با آنها روبرو می شود ترسیم می شود (در مورد جیمز باند هم همین طور است). «مرد عنکبوتی 2» به مرد عنکبوتی دشمنی با طبیعت خوب می دهد که شر بر او غلبه می کند. پیتر پارکر دکتر معروف اتو اکتاویوس (آلفرد مولینا) را تحسین می کند که آزمایشگاه او در سواحل رودخانه شرقی آزمایشی را در خود جای داده است که یا ثابت می کند که همجوشی می تواند به عنوان یک منبع ارزان انرژی عمل کند یا منهتن را تبخیر می کند. اکتاویوس برای مدیریت مواد خطرناک آزمایش‌هایش، چهار شاخک قدرتمند را ابداع می‌کند که به ستون فقرات او پیوند خورده‌اند و از هوش سایبری خود برخوردارند. یک تراشه در بالای ستون فقرات او مانع از غلبه بر دستورات او می شود، اما وقتی تراشه از بین می رود، دانشمند مهربان به داک اوک تبدیل می شود، ادغام وحشتناکی از انسان و ماشین، که می تواند با راندن شاخک های خود در بتون از دیوارهای آسمان خراش بالا برود. و آجر می شنویم که می آید و مانند طبل های جهنم راهش را به سمت ما می کوبد.

در همین حال، پیتر پارکر قول داده است که نمی تواند به خود اجازه دهد مری جین را دوست داشته باشد، زیرا زندگی او از سوی دشمنان مرد عنکبوتی در خطر خواهد بود. او در نهایت از پیتر، که همیشه او را ایستاده است، رها کرده است. او نامزدی خود را با یک فضانورد اعلام می کند. پیتر با او و عمه می (رزماری هریس) صمیمی است که به او تمام صفحه نمایش داده می شود و به یک فیلم کوتاه اجباری تقلیل نمی یابد. و او باید با دوستش هری آزبورن (جیمز فرانکو)، که از پیتر خوشش می‌آید اما از مرد عنکبوتی متنفر است، سرزنش می‌کند و او را به خاطر مرگ پدرش مقصر می‌داند (گرین گابلین، گرچه چیز زیادی برای پسرش ناشناخته است).

جلوه های ویژه وجود دارد و سپس جلوه های ویژه وجود دارد. در فیلم اول فکر می‌کردم که مرد عنکبوتی با تمام رئالیسم یک شخصیت در یک کارتون حرکت می‌کند. این بار، در حالی که او از آسمان خراشی به آسمان خراش دیگر می چرخد، وزن و ابعاد بیشتری دارد و رایمی می تواند به طور یکپارچه با CGI و بازیگران انسانی مطابقت داشته باشد. پیروزی جلوه‌های ویژه در فیلم، کار روی چهار شاخک روباتیک داک اوک است که با زندگی عجیبی حرکت می‌کنند، واکنش نشان می‌دهند و واکنش نشان می‌دهند، کارهای دوگانه انجام می‌دهند و خودشان به شخصیت تبدیل می‌شوند.

با تماشای ریمی و نویسندگانش که بین رشته های داستانی بریده می شوند، از کار کلاسیک لذت بردم: فیلم e به همه عناصرش وزن کامل می دهد، آنها را زنده نگه می دارد، با چنان مهارتی ساخته شده است که ما تا آخر عمر به آن اهمیت می دهیم. در فیلم‌های کمتری از این ژانر، ما معمولاً برای صحنه‌های اکشن هیجان‌زده می‌شویم، اما به شدت از دیالوگ‌ها عبور می‌کنیم. در اینجا هر دو زنده می مانند، و دیالوگ بیشتر در مورد احساسات، عشق و ارزش ها است، کمتر درباره توضیحات طولانی در مورد غیرقابل توضیح (این کاملاً دقیق است که مرد عنکبوتی هرگز نمی فهمد که چرا توانایی پرتاب تار او گاهی اوقات او را از بین می برد).

توبی مگوایر با شکایت از کمردرد تقریباً برای قسمت دوم قرارداد امضا نکرد. جیک جیلنهال، یکی دیگر از بازیگران با استعداد، ظاهرا در بال ها حضور داشت. اما اگر مگوایر برنمی گشت (همراه با سخنان پرت اسپایدی در مورد کمردردش)، هرگز نمی دانستیم که او چقدر می تواند در این نقش خوب باشد.

Dunst نیز ارزشمند است و به نقش دوست دختری که در کمتر فیلمی معمولی است، عمق و دل می بخشد. وقتی او دوست پسر فضانورد خود را وارونه می بوسد، یکی از آن لحظات عالی است که به طرفداران کل حماسه پاداش می دهد. نیازی نیست به ما گفته شود که او تنها بوسه خود را از مرد عنکبوتی به یاد می آورد.

سینمادوستانی هستند که از دست دادن فیلم های ابرقهرمانی می گویند و من نمی توانم آنها را سرزنش کنم، اگرچه به ضعف این ژانر اعتراف می کنم. من هر دو فیلم "کلاغ" و "دردویل"، "هالک" و "X2: X-Men United" را دوست داشتم، اما نه به اندازه ای که بتوانم آنها را به دوستانی که کتاب های کمیک را دوست ندارند یا نمی فهمند توصیه کنم. «مرد عنکبوتی 2» در دسته دیگری قرار دارد: این یک فیلم واقعی است، تمام خون و باهوش، با ویژگی هایی حتی برای کسانی که اصلاً نمی دانند استن لی کیست. این یک فیلم ابرقهرمانی برای افرادی است که به فیلم های ابرقهرمانی نمی روند و برای کسانی که می روند، همان فیلمی است که آرزوی آن را داشته اند.

تماشای فیلم "Black Hawk Down" ساخته ریدلی اسکات داستان یک حمله نظامی ایالات متحده را روایت می کند که زمانی که نقشه های خوش بینانه با مقاومت غیرمنتظره ای روبرو شد، به طرز فاجعه آمیزی اشتباه انجام شد. در موگادیشو، سومالی، در اکتبر 1993، 18 آمریکایی جان خود را از دست دادند، 70 نفر دیگر زخمی شدند و طی چند روز، رئیس جمهور بیل کلینتون، نیروهایی را که در یک مأموریت بشردوستانه بودند، خارج کرد. تا آن زمان حدود 300000 سومالیایی از گرسنگی مرده بودند و هدف ایالات متحده کمک به تحویل محموله های مواد غذایی سازمان ملل بود. جنگ سالاران سومالی بیشتر به محافظت از چمن خود علاقه مند بودند تا غذا دادن به مردم خود - هشدار اولیه در مورد نوع غیرت که به 11 سپتامبر منتهی شد.

این فیلم در هدف خود یک ذهن است. می‌خواهد تا جایی که ممکن است دقیق‌تر ثبت کند که یکی از سربازانی که در آن مأموریت مورد آتش قرار گرفته بودند، چگونه بود. ساعت به ساعت، قدم به قدم زنجیره حوادث را بازسازی می کند. برنامه این بود که یک حمله غافلگیرکننده توسط نیروهای هلیکوپتری که با نیروهای زمینی به آنها ملحق می شوند، به جلسه ای از ستوان های ارشد یک جنگ سالار انجام دهند. تصور می شد که این کار آنقدر ساده است که برخی از سربازان غذاخوری و تجهیزات دید در شب خود را پشت سر گذاشتند و انتظار داشتند تا چند ساعت دیگر به پایگاه بازگردند.

اتفاقی که افتاد این بود که موشک های دشمن دو بالگرد را سرنگون کردند. نیروهای فرمانده جنگ به سرعت جمع شدند و مواضع ایالات متحده را محاصره کردند. موانع و ارتباطات ضعیف مانع از نزدیک شدن کاروان پشتیبانی می شد. و یک جنگ تیره و تار تبدیل به یک جنگ فرسایشی شد. آمریکایی‌ها بهتر از چیزی که می‌گرفتند، دادند، اما از هر نظر، حمله آمریکا یک فاجعه بود. پیام ضمنی فیلم این است که آمریکا در آن روز عزم خود را برای به خطر انداختن جان آمریکایی ها در مبارزات دوردست و مبهم از دست داد و این طرز فکر باعث تضعیف موضع ما در برابر تروریسم شد.

به نظر می رسد نامزدی به هرج و مرج خونین تبدیل شده است. دستاورد ریدلی اسکات این است که آن را برای مخاطب قابل درک کند. ما کم و بیش درک می کنیم که آمریکایی ها کجا هستند و چرا و در چه وضعیتی هستند. ما چندین شخصیت اصلی را دنبال می کنیم، اما این یک پروژه ستاره محور نیست و به دیالوگ یا شخصیت بستگی ندارد. این در مورد تدارکات آن روز در ماه اکتبر است، و اینکه چگونه آموزش به آن جنگجویان خبره (تکاوران ارتش و نیروی دلتا) کمک کرد تا زمانی که همه نقشه ها به درستی انجام نشد و آنها در حال خشک شدن ماندند، تا حد امکان از خود دفاع کنند.

استراتژی بصری اسکات از حضور در آن روز هواپیماهای نقطه‌ای هوایی با حسگرهای فروسرخ که می‌توانند حرکات انسان‌های زیر را تشخیص دهند، بهره می‌برد. با شروع نبرد، شپرد و افسران همکارش می توانند آن را روی صفحه نمایش دنبال کنند، اما در استفاده از این اطلاعات ناتوان هستند. ابزار مفیدی برای آگاه نگه داشتن مخاطب است. (در بررسی اولیه‌ام، احتمال این عکس‌های چشم در آسمان را زیر سوال بردم؛ خوانندگان بی‌شماری به من گفتند که این عکس‌ها مبتنی بر واقعیت هستند و در کتاب مارک باودن درباره نبرد شرح داده شده‌اند.) طولانی‌ترین روز او با یک جلسه توجیهی آغاز می‌شود. سرلشکر ویلیام اف. گاریسون (سام شپرد)، که توضیح می دهد که چگونه اطلاعات زمان و مکان ملاقات توسط ستوان های فرمانده جنگ محمد فراه ایدید را کشف کرده است. یک تاکسی با یک صلیب سیاه روی سقف آن در کنار ساختمان پارک می کند تا نیروهای هوابرد را راهنمایی کند، آنها روی طناب ها فرود می آیند، نیروهای زمینی به آنها ملحق می شوند، ساختمان را ایمن می کنند و اسیر می کنند. مشکل این طرح، همانطور که گاریسون در بازخوردهای ناامیدکننده‌تر پی می‌برد، این است که اپوزیسیون بهتر مسلح است، موقعیت بهتری دارد و می‌تواند از نیروهای کمکی سریع استفاده کند.

چندین داستان را دنبال می کنیم. مردی از هلیکوپتر سقوط می کند و در اثر از دست دادن طناب فرود مجروح می شود. یک خلبان اسیر می شود. درگیری‌های ناامیدکننده در خیابان‌ها و آوارها با فرود آمدن تاریکی رخ می‌دهد. آمریکایی ها از نظر مهمات و آب کمبود دارند و با دشمنانی روبرو می شوند که از قرار گرفتن در معرض خطر خجالتی ندارند.

«Black Hawk Down» مانند اکثر فیلم‌ های جنگی، چهره‌های قهرمانی در پیش‌زمینه ندارد. شخصیت‌های اصلی توسط ستاره‌هایی بازی می‌شوند که برای تماشاگران مکرر سینما آشنا هستند، اما تشخیص آنها برای دیگران ممکن است سخت باشد. از جمله آنها جاش هارتنت است که در اینجا بسیار متقاعد کننده تر از "پرل هاربر" است، به عنوان یک گروهبان ستاد فرماندهی یکی از تیم های حمله. ایوان مک گرگور به عنوان یک متخصص رنجر که تخصصش کاغذبازی و قهوه‌سازی است تا زمانی که او وارد خدمت شود. تام سایزمور به عنوان یک کهنه سرباز که به نیروهای جوانتر مشاوره ثابت می دهد و ویلیام فیختنر به عنوان مبارزی که به نظر می رسد هر ذره آموزش را درونی کرده است و به طور غریزی آن را تجسم می بخشد.

فیلمبرداری اسلاومیر ایدزیاک از رنگ‌های روشن فیلم‌های رزمی شاداب پرهیز می‌کند و رنگ‌های تیره و غبارآلود آن به تدریج با فرا رسیدن شب از نور خارج می‌شوند. صحنه های بعدی فیلم احساس سردی و کسالت می کند. نیروهای محاصره شده در شب تنها و در معرض خطر هستند. فیلمنامه کن نولان و استیو زیلیان، که بر اساس کتابی از مارک باودن کار می‌کند، مطالب را می‌فهمد و آن‌قدر واضح و کارآمد بیان می‌کند که ما نه تنها درگیر تجربه هستیم. روز بلکه در استراتژی ها و واقعیت های آشکار آن.

من از ارتفاع می ترسم حالا تو می دانی. این یکی از دلایلی است که من بی اختیار در تماشای فیلم، فیلم اکشن «مردی روی سیم» غرق شدم، داستان اینکه چگونه فیلیپ پتی هشت بار روی یک سیم محکم بین دو برج مرکز تجارت جهانی در 7 اوت 1974 عبور کرد. دلیل دیگر این است که مستند، ترکیبی از فیلم واقعی و بازسازی شده، مانند یک فیلم هیجان انگیز درجه یک ساخته شده است.

در اوایل فیلم، ما آنچه را که فکر می‌کنیم متأسفانه آشنا هستیم، می‌بینیم: کارگران ساختمانی و کامیون‌ها و جرثقیل‌های بزرگ، در حال کار در ردپای یکی از برج‌های WTC. در ابتدا فکر کردم این فیلمی از پاکسازی پس از 11 سپتامبر است. با پیشرفت صحنه، متوجه شدم که در حال تماشای مراحل اولیه ساخت برج‌ها هستم. این فیلم نشان می‌دهد که برج‌ها در حال رشد هستند، تیرهای بزرگ فولادی بلند می‌شوند و پازل کنار هم قرار می‌گیرد. همانطور که اتفاق می افتد، 11 سپتامبر حتی در فیلم ذکر نشده است، که به نظر من تصمیم درستی است. «مرد روی سیم» درباره غلبه بر برج ها با شجاعت و شادی است، نه با تروریسم.

ما با فیلیپ پتی، سیم‌پیچ، شعبده‌باز، تک‌دوچرخه و مجری خیابانی فرانسوی آشنا می‌شویم که به ما می‌گوید در مطب دندانپزشکی نشسته بود که نقاشی برج‌های پیشنهادی را دید و می‌دانست که قرار است آنها را فتح کند. بین آنها خط مدادی کشید. سیمش این فیلم کمپین او را دنبال می‌کند، زیرا او کادر غیرمحتملی از یاران را استخدام می‌کند، از دوست دخترش آنی الهام می‌گیرد و وسواس آن دو آهن‌ربا روی شخصیت او می‌شود.

«مردی روی سیم» به کارگردانی جیمز مارش («سفر مرگ در ویسکانسین»)، به تمام فیلم‌ها، ویدیوها و عکس‌های پتیت از حمله به برج‌ها دسترسی دارد. اما بیشتر از این وجود دارد. مارش با استفاده هوشمندانه از بازیگران و بازسازی وقایع، داستان را با صحنه‌هایی که هرگز نمی‌توانست فیلم‌برداری کند، به تصویر می‌کشد، مانند اپیزودی که پت و شریکش بی‌حرکت زیر برزنت‌ها روی تیری نزدیک طبقه آخر خم می‌شدند و نگهبانی به اطراف نگاه می‌کرد. پتیت خدمه ای متشکل از جمله یک نوازنده و مدیر اجرایی که در واقع در دفتری در یک برج کار می کند جمع کرده است. او به این آماتورها آموزش می دهد که چگونه یک سیم بلند را دکل کنند. به درستی، او امیدوار است.

این فیلم جدید به طور یکپارچه در فیلم قدیمی ادغام شده است. من از تلاش برای تصمیم گیری در مورد اینکه کدام کدام از نظر ظاهر عکس است منصرف شدم، اگرچه چند سکانس (سایه هایی که از پلکان بالا می روند) به وضوح CGI هستند. مارش با یک اتفاق تقریباً 30 ساله سر و کار دارد و وقتی همان افراد را در دو مرحله از زندگی آنها نشان می دهد، فکر می کنم کوچکتر یا بزرگتر بازیگر است، اما همیشه نمی توانستم مطمئن باشم که کدام. فیلیپ پتی خودش است، هم اکنون و هم در آن زمان، انگلیسی روان صحبت می کند، هیجان زده، پرشور، پرشور است.

حتی در کودکی دوست داشت از وسایل بالا برود. نه گفتن چرا او راه رفتن روی سیم را به خود آموخت، بی پایان تمرین کرد، رویای فتح ابرها را در سر داشت. او روی سیمی که در مزارع روستایی بسته شده بود تمرین می کرد. اولین شاهکار بزرگ او راه رفتن روی سیمی بین دو برج ناقوس نوتردام بود. سپس بین برج های پل بندرگاه سیدنی در استرالیا قدم زد. همانطور که مرکز تجارت جهانی در حال رشد بود، جاه طلبی های او نیز رشد می کرد.

او هرگز فقط روی یک سیم «راه نمی‌رفت». دراز کشید، زانو زد، شعبده بازی کرد، دوید. هر سیمی مشکلات خودش را نشان داد و در تمرین WTC، سیمی به همان فاصله در فرانسه ساخت. برای شبیه سازی بادها، حرکات ساختمان ها و پیچ خوردگی سیم، او از دوستانش خواست که سیم او را تکان دهند و سعی کنند او را به بیرون پرتاب کنند. تعادلش بی عیب بود. او توضیح می‌دهد که سیم چگونه می‌تواند حرکت کند: بالا و پایین، پهلو، جانبی، و همچنین گاهی اوقات می‌تواند پیچ ​​بخورد.

نصب یک سیم بین دو برج به اندازه سرقت بانک پیچیده بود. او و دوستانش زمین را جست‌وجو کردند، کارت‌های شناسایی جعلی به دست آوردند، به آسانسور باری رفتند که به بالای آن می‌رسید -- بالاتر از سطح طبقات تمام شده. به طور باورنکردنی، آنها مجبور شدند نزدیک به یک تن تجهیزات را به آنجا ببرند. ممکن است شنیده باشید که چگونه سیم را از روی آن عبور دادند، و چگونه آن را سیم کشی کردند، اما اگر نمی دانید، من به شما نمی گویم.

به هر حال این کار را کردند. نقشه آنها عملی شد. و در صبح روز 7 آگوست، پتیت اولین گام مهم را برداشت که وزن او را از ساختمان به سیم منتقل کرد و بالاتر از یک قطره 1350 فوتی ایستاد. بسیاری از مردم می دانند که او با موفقیت عبور کرد. نمی دانستم او هشت بار رفت و برگشت، پلیس از هر دو طرف منتظر بود. دوستانش با یادآوری این اتفاق اشک ریختند. خطرناک، احمقانه، باشکوه بود. دستیاران او می ترسیدند که ممکن است به دلیل تجاوز، قتل یا کمک به خودکشی دستگیر شوند. فیلیپ پتیت دستگیر شد و در نهایت مجرم شناخته شد. اتهام: برهم زدن آرامش.

فیلم اکشن جنگجو یک تصویر مبارزه است که با منطق کامل به اوج می رسد که نه یک بلکه سه مبارزه کلیدی را شامل می شود، و ما تصادفی را که نه یک قهرمان بلکه دو قهرمان را ارائه می دهد، می بخشیم. فیلمنامه از این وسایل استفاده می کند تا ساختار یک داستان جنگی که بی شباهت به "راکی" نیست را با درام غنی و درزدار خانواده ای آشفته ترکیب کند.

در یک ساعت صحنه‌هایی که آن‌ها را به طور جداگانه تثبیت می‌کند، با دو برادر، برندان و تامی کانلون (جوئل ادگرتون و تام هاردی) آشنا می‌شویم. برندان یک معلم علوم دبیرستان است، متاهل و دارای فرزندان. تامی یک تفنگدار دریایی است که در خاورمیانه خدمت می کرد. آنها در دبیرستان کشتی گیر یا بوکسور بودند که توسط پدرشان پدی (نیک نولته) آموزش دیده بودند. با این حال، اکنون شرایط زندگی آنها را مستقلاً به یک تصمیم می‌رساند: آنها باید برای امرار معاش بجنگند.

هنگامی که این فرض مشخص شد، به همان اندازه که شب پس از روز به پایان می رسد، مطمئناً برندان و تامی برای قهرمانی در رینگ ملاقات خواهند کرد. این سه راند اوج را به حساب می‌آورد، زیرا هر کدام باید از مرحله نیمه نهایی پیش بروند. چیزی که جالب است این است که "جنگجو" مورد علاقه ای ندارد. ما هر دو شخصیت را می فهمیم و دوست داریم، فیلم هم همینطور. کارگردان و نویسنده همکار گاوین اوکانر با بازی جوانمردانه به این بن بست می رسد: هر دو انگیزه هایی دارند، آنها پس از یک جدایی ناخوشایند در دوران کودکی مدت ها از هم جدا شده اند و از جهاتی از یکدیگر متنفرند.

وقتی مادرشان پدر الکلی خود را ترک کرد، این تامی بود که با او به کالیفرنیا رفت و مرگ او را تماشا کرد. این برندان بود که پیش پدرش ماند. وقتی در فیلم با پدی آشنا می‌شویم، او پس از یک عمر نوشیدن مشروب به روز 1000 هوشیاری نزدیک می‌شود و همان‌طور که فقط نیک نولتی می‌تواند، قهرمانی پشمالو و فرسوده مردی را که یک بار دیگر تلاش می‌کند خود را جمع کند، تجسم می‌دهد.

تامی همیشه پدی را به خاطر رها کردن مادرش سرزنش می‌کرد، اگرچه به این سادگی هم نبود. حالا او پس از سال‌ها در فیلادلفیا جنوبی ظاهر می‌شود، تازه از جنگ، و رازی را حفظ می‌کند. او از پیرمرد می خواهد که مربی او برای مسابقات قهرمانی هنرهای رزمی ترکیبی باشد. هیچکدام کوچکترین ایده ای ندارند که ممکن است برندان در آن نقش داشته باشد. در همین حال، برندان با سلب مالکیت خانه‌اش روبرو می‌شود، اما وقتی در یک مبارزه سطح پایین MMA که در یک چادر در پارکینگ برگزار می‌شود، کیف را برنده می‌شود، زیرا او از کارش اخراج شده است، اوضاع بدتر می‌شود.

هنرهای رزمی مختلط ورزشی است که من را گیج می کند. من هرگز کاملاً درک نمی کنم که چگونه هر یک از مبارزان حتی برای یک راند هوشیار می مانند. ضربه زدن، ضربه زدن، لگد زدن، زمین خوردن و کوبیدن همگی بخشی از بازی هستند، و من ممکن است ساده لوح باشم، اما همه اینها به نظر من واقعی است. مجازاتی که مبارزان می گیرند آنقدر شدید است که باورپذیری را ضعیف می کند که مسابقات نهایی در چنین بازه زمانی کمی برگزار می شود.

صحنه‌های مبارزه با رقص و فیلم‌برداری با انرژی فوق‌العاده و احتمالاً بیش از حد کم‌کم فیلم‌برداری شده‌اند. اگرچه مبارزان باید اردک بکشند و ببافند، چرا دوربین باید؟ داستان‌های فرعی مختلفی از جمله پدی، همسر برندان (جنیفر موریسون) و مربی او (فرانک گریلو) با اکشن ارتباط دارند و اگرچه گاوین اوکانر از بهره‌برداری از اکشن خجالتی نیست، اما از تمام نیروی شخصیت‌های قوی برای ارائه آن استفاده می‌کند. معنایی بیشتر از آنچه که عمل به تنهایی می تواند ارائه کند.

این یک فیلم مبارزه ای نادر است که در آن نمی خواهیم شاهد شکست هیچ یک از مبارزان باشیم. این چنان پیچیدگی را به رویارویی نهایی می‌آورد که به سختی چیزی می‌توانست از آن عبور کند - اما چیزی انجام می‌دهد، و "جنگجو" آن را به دست می‌آورد.

فیلم علمی تخیلی کاوبوی ها و بیگانگان بدون شک خروس ترین طرحی است که من در بسیاری از ماه ها شاهد بوده ام. این فیلم در سال 1873 با گاوچران ها، بیگانگان، آپاچی ها، اسب ها، سفینه های فضایی، یک دزد قاتل کالسکه، یک واعظ، هیولاهای چشم حشره، یک ساقی به نام داک، یک دامدار ظالم است که در خارج از شهری به نام Absolution زندگی می کند، پسر بی ارزشش. ، دو زن (یکی از این اطراف نیست)، راهزنان، یک دستبند جادویی، یک درمان هندی باستانی برای فراموشی، یک مرغ مگس خوار نمادین، یک بچه شجاع با یک عینک جاسوسی، و یک سگ خوش دست که افراد خوب را مایل ها و مایل ها دنبال می کند. زباله های بی ثمر است و باید از بین برود.

این یک طنز نیست. کمدی هم نیست. بشریت در خطر است، و این به گاوچران های خشن غرب قدیمی است که ما را نجات دهند. دنیل کریگ نقش لونرگان، قاتل کوچ‌نشین را بازی می‌کند، هریسون فورد نقش وودرو دولارهید را بازی می‌کند که نامش معمایی نیست، و کیت کارادین، کلانتر تاگارت است که کارش را برای او انجام می‌دهد.

بیگانگان، طبق معمول، نشانه های محدودی از هوش نشان می دهند. اوه، آنها با یک سفینه فضایی می رسند که از یک آسمان خراش بلندتر است و حتماً آن را طراحی کرده اند. اما بیشتر آنها شهر را درگیر می‌کنند، بمب‌های انفجاری را پشت شخصیت‌ها می‌ریزند، اما به ندرت بر سر آنها می‌ریزند و قربانیان انسانی را به کشتی‌های کوچک‌تر پرنده خود می‌برند تا (لازم است به ما گفته شود) آنها را مطالعه کنیم. هدف دیگر آنها از پیمودن مسافت‌های غیرقابل تصور در خلأ این است که از نیروهای مرموز برای مکیدن طلا استفاده کنند - سکه، ساعت، حلقه و هر چیز دیگری.

من این هیولاها را با چشم حشره صدا نمی‌کنم تا نامهربان نباشند، بلکه نسب خود را به لُد مادر BEMها بر روی جلد کتاب‌هایی مانند داستان‌های شگفت‌انگیز هیجان‌انگیز برگردانند. تقریباً خیلی خوب است که واقعیت داشته باشد، از طریق یک بررسی تجاری، یاد بگیرید که این فیلم نه از یک کتاب کمیک بلکه از جلد آن الهام گرفته شده است. به این میگن روحیه!

این فیلم بدون شک محبوب خواهد بود و شایسته موفقیت است. همانطور که پولسازان مضحک می گویند، جاه طلبانه و خوش ساخت است. بازی بازیگران بزرگ از استاندارد بالایی برخوردار است، کریگ و فورد کم و بیش در نقش‌هایشان متولد شده‌اند، و کارگردان جان فاورو در واقع شخصیت‌هایش را توسعه می‌دهد و به آنها کارهایی می‌دهد که آنها را در مقابل جلوه‌های ویژه قرار دهد.

با این حال من یک غم کوچک خاص را احساس می کنم. کاش این یک وسترن بود. می دانی، نوع قدیمی، بدون سفینه فضایی. دنیل کریگ، چشم سرد و لاغر، نقش شخصیتی آشنا در این ژانر را بازی می کند. به رینگو کید یا داک هالیدی فکر کنید، آدم های بدی که به سمت خوبی می روند.

هریسون فورد، به عنوان دامدار، مظهر مردی است که با سوار شدن به شهر در راس موقعیت شخصی خود به شهر می آید و به همه دستور می دهد. داک سام راکول از آن دسته تاجرهای کوچکی است که به غرب آمده و در حال جستجوی ثروت خود در میان مردان سختگیر است. همه عناصر اینجا هستند.

اما به ما می گویند که وسترن یک ژانر مرده است. آخرین موردی که بچه ها دوست داشتند «رنگو» یک انیمیشن کارتونی بود. «Grit واقعی»، «Appaloosa» و «3:10 to Yuma» خوب بودند، اما از نظر جمعیتی محدود بودند. یک کارگردان توانا - مثلاً فاورو - می‌توانست بیگانگان مضحک را کنار بگذارد و یک وسترن مستقیم با همان بازیگران بسازد، اما امروز احتمال کمی وجود دارد.

با این حال، من گمان می‌کنم که مخاطبان بزرگی که به این مفهوم گرایش پیدا کرده‌اند، در صحنه‌های آغازین، قبل از حمله بیگانگان، عمیق‌تر درگیر مواد متعارف غربی می‌شوند. وقتی پسر لوپ دامدار (پل دانو) شروع به تیراندازی به سمت شهر می کند، تعلیق واقعی تر از زمانی است که بیگانگان بی شماری ظاهر می شوند، شبیه تلفیقی از گوریل ها و خرچنگ ها.

یک عنصر بیگانه تقریباً سنتی شده است. از زمان «بیگانه»، ما پدیده بیگانگانی را داشتیم که برای آشکار کردن بخش‌های بد درونی آشکار می‌شوند. بیگانگان اینجا حفره‌های سینه‌ای دارند که برای بیرون آوردن دست‌های سه انگشتی باز می‌شوند، لزج با مخاط. فرد از تصور استفاده از این اندام ها در حین رابطه جنسی می لرزد. در دنیای خانه آنها، باید ثروت زیادی در راه اندازی مغازه های مانیکور به دست آورد.

فیلم اکشن و علمی تخیلی ثور به عنوان یک فیلم شکست خورده است، اما یک موفقیت در بازاریابی است، تصویری از تاکتیک کارناوال باستانی که به روبزها هر چیزی را می‌گویند تا آنها را وارد چادر کند. "باور نخواهید کرد این دخترها چه چیزی را از زمین بلند می کنند!" یک پارسای دلپذیر به من و دوستان شاخدارم وعده یک شب بخار را در نمایشگاه کانتی شامپین داد. او نزدیک بود. ما باور نکردیم که آنها چه چیزی را ترک کردند.

شکست «ثور» در سطح داستان آغاز می شود، با فیلمنامه ای که اساساً جلوه های ویژه را به هم پیوند می دهد. برخی از دیالوگ ها قهرمانانه مسخره هستند ("شما لیاقت عنوان خود را ندارید، و من قدرت شما را از شما می گیرم!") و برخی از آنها به طنز چشمک می زند ("می دانید، برای یک فرد بی خانمان دیوانه او بسیار نازک است.") این اقتباس از استراتژی اصلی استن لی برای مارول است، جایی که شخصیت ها گاهی اوقات از شخصیت خود صحبت می کردند.

شاید این داستان برای یک فیلم انیمیشن برای کودکان با بازی ثور، اودین و دیگران توسط خوکچه ها کافی باشد. در عرصه فیلم هایی که درباره ابرقهرمانان کتاب های مصور است، ویرانی متروک است. هیچ چیز هیجان انگیزی اتفاق نمی افتد، هیچ چیز جالبی گفته نمی شود، و جلوه های ویژه نه یک مکان یا یک زمان، بلکه صرفاً جلوه های ویژه را تداعی می کنند.

ثور برای شروع شخصیت جالبی نیست. خدایان اساطیر یونانی، رومی و اسکاندیناوی مشکلی مشابه دارند، و آن این است که آنچه می بینید همان چیزی است که به دست می آورید. آنها با ویژگی هایشان تعریف می شوند نه شخصیتشان. اودین اودین است و مانند اودین عمل می کند و نمی تواند مانند اودین عمل کند و غیره. ثور یک مورد خاص محدود است. او چه کار می کند؟ او یک چکش به دست می گیرد. این کاری است که او انجام می دهد. برای در دست گرفتن چکش، لازم نیست باهوش خاصی داشته باشید، که به همین خوبی است، زیرا در فیلم ثور (کریس همسورث) به نظر نمی رسد درخشان ترین لامپ در آسگارد باشد.

سرزمین (کره؟ حالت ذهنی؟ بهشت؟) معروف به آسگارد در اساطیر نورس به عنوان نزدیک تروا یا شاید در آسیای صغیر توصیف شده است. در فیلم، تا جایی که می توانم جمع آوری کنم، از این زمین نیست و باید در جای دیگری از جهان باشد. این شامل مناره‌ها و آسمان‌خراش‌های بلندی است که توسط پل‌ها و تکیه‌گاه‌ها به هم متصل شده‌اند و هیچ نشانه‌ای از جمعیت را نشان نمی‌دهند، به جز زمانی که هزاران آسگاردی ناگفته مجبورند مانند نازی‌های روباتیک برای دریافت دستورات از تاج و تخت اودین (آنتونی هاپکینز) در مقابل توجه قرار گیرند.

دشمنان باستانی آسگارد غول های فراست هستند که خانه آنها Jotunheim است. من معتقدم، اما نمی‌توانم به شما قول بدهم، که جوتونهایم و آسگارد توسط یک پل به هم متصل شده‌اند، اگرچه به نظر می‌رسد این پل راهی است که ثور به زمین می‌رسد، بنابراین شاید بیشتر دروازه‌ای در میان زمان و مکان باشد، که توضیح می‌دهد که چرا آسگاردی‌ها از آن عبور می‌کنند. سال نوری بین کهکشانی و بدون مویی در نیومکزیکو فرود بیایید.

ثور اولین کسی است که وارد می شود و با سه دانشمند انسانی روبرو می شود. این که آیا او خود انسان است یا خیر، سوالی است که فیلم از آن کنار می‌زند. از اساطیر می دانیم که خدایان گاهی با انسان جفت می گیرند که نشانه امیدواری است. این انسان ها اخترفیزیکدان جین فاستر (ناتالی پورتمن)، دوستش دارسی (کت دنینگز) و دکتر اریک سویگ (استلان اسکارسگارد) هستند. من اشاره می کنم که او یک اخترفیزیکدان است زیرا بیشتر شبیه یک تعقیب کننده طوفان رفتار می کند، در صحرا در یک ون گشت و گذار می کند و به آسمان نگاه می کند، که در اخترفیزیک شما را خیلی دور نمی کند. ون آنها پس از اینکه ثور با بدشانسی در مقابل آن فرود آمد، به آن برخورد می کند. این یک Meet Cute برای خدایان نیست. بعداً یک رویداد شهاب‌سنگ رخ می‌دهد که در آن چکش ثور به زمین می‌خورد و چنان محکم می‌شود که نمی‌توان آن را با وانت یا حتی دولت فدرال از دست داد.

بنابراین اکنون ثور روی زمین است، چکش او گیر کرده است و من غرق شده‌ام. ثور خوشبختانه انگلیسی صحبت می‌کند و جین و دوستانش او را به غذاخوری محلی می‌برند، جایی که او مقدار زیادی پاپ تارت می‌خورد و وقتی قهوه‌اش را تمام می‌کند، فنجان خالی را روی زمین می‌کوبد. جین گویی برای کودکی توضیح می دهد: «ما این کار را نمی کنیم.

سه دانشمند سوپ رقیق هستند. جین با تهور با ثور معاشقه می‌کند، کی در کنار او می‌ایستد و هیچ کار مهمی انجام نمی‌دهد، و دکتر سویگ به آن‌ها نگاه جدی می‌کند و در حالی که با نگرانی عاقلانه به آن نگاه می‌کند کمی بالاتر از دوربینی با زاویه پایین قرار می‌گیرد. همچنین یک مامور دولتی (کلارک گرگ) وجود دارد که هر اقدام او راه حلی برای نیاز فوری طرح است.

فیلم های ابرقهرمانی با کیفیت شخصیت های شرورشان زندگی می کنند و می میرند. «ثور» خدمه ای کهنه دارد. غول های فراست بیشتر وقت خود را در یخبندان در کره زیر صفر خود در جوتونهایم می گذرانند و گاهی اوقات دشمنان خود را منجمد می کنند. برادر ثور، لوکی (تام هیدلستون) موی تیره، لاغر، چشمان شیک و متأسفانه فاقد کاریزما است. او ممکن است یک برچسب نام داشته باشد: "سلام! من نمی توانم اعتماد کنم!" این شرورها علاقه کافی برای تامین یک نبرد اوج ندارند، بنابراین فیلم یک غول فلزی می سازد، او را به شهر نیومکزیکو می فرستد و او را وادار می کند که پرتوهای آتشینی را که پمپ بنزین ها را به خوبی منفجر می کند، منفجر می کند، اما همیشه اهدافش را از دست می دهد. او ظاهراً با شمشیر از طریق ستون فقرات کشته شده است،اما چرا او به ستون فقرات نیاز دارد زیرا وقتی ماسکش را بلند می کند می بینیم که سرش یک غار خالی است؟

و در مورد آن شهر چطور؟ به نظر می رسد تا حدی مجموعه ای با دو فضای داخلی (غذاخوری و دفتر جین) و تا حدودی CGI باشد. به نظر می رسد که چند بلوک می رود و سپس ناگهان در بیابان بی آب و هوا به پایان می رسد. حتی هیچ حومه شهر یا مراکز تجاری نواری. می دانم که بیگانگان جهان های دیگر باید به نیومکزیکو برسند، اما چرا آنجا بمانیم؟ چرا غول فلزی نمی تواند به پل گلدن گیت حمله کند یا از برج ترامپ در جایی بالا برود؟ چه کسی اهمیت می دهد که یک 7-Eleven را به یک توپ آتشین تبدیل کند؟

در اینجا فیلمی است که در Rotten Tomatoes امتیاز 79 درصد را کسب کرده است. برای چی؟ استانداردهای فیلم های ابرقهرمانی کمیک بوکی توسط «سوپرمن»، «شوالیه تاریکی»، «مرد عنکبوتی ۲» و «مرد آهنی» تعیین شده است. در آن شرکت "ثور" رقت انگیز است. حتی شرورهای مشابه (لکس لوتور، جوکر، داک اوک و عبدیا استن) را در نظر بگیرید. خاطرات هر چهار نفر فوراً به ذهن می رسد. آیا شش دقیقه بعد از تمام شدن این فیلم به لوکی فکر خواهید کرد؟

کارگردانی که این پروژه را به عهده داشت، کنت برانا، زمانی برای نسخه باشکوه 70 میلی متری «هملت» بودجه دریافت کرد. حالا او «ثور» را می سازد. من با ترس وحشتناکی تعجب می کنم که آیا کسی در هالیوود که به فیلمی در مورد یک خدای اسکاندیناوی چسبیده است، بگوید "برانا را بگیرید. او با این مزخرفات شکسپیر کار می کند."

فیلم اکشن نبرد: لس آنجلس پر سر و صدا، خشن، زشت و احمقانه است. ساخت آن انعکاسی از بدبینی وحشتناک از سوی سازندگان آن است که حتی سعی نمی کنند آن را چیزی بیش از هرج و مرج بی معنی کنند. در اینجا یک فیلم علمی تخیلی است که توهین به کلمات "علم" و "تخیلی" و خط فاصله بین آنها است. می‌خواهید آن را برش دهید تا زیر ناخن‌هایتان تمیز شود.

شهاب‌ها در نزدیکی سواحل شهرهای بزرگ جهان به زمین سقوط می‌کنند (و در خلیج دینگل ایرلند - آن شهاب باید از مسیر خود منحرف شده باشد). آنها حاوی نیروهای بیگانه هستند که با سلاح های جنگی خود از ساحل بالا می روند و به انسان ها حمله می کنند. هیچ دلیلی برای این موضوع ذکر نشده است، اگرچه ذکر شده است که آنها ممکن است آب ما را بخواهند. ما با اعضای یک جوخه تفنگداران دریایی و گروهبان کارکنان زخمی از جنگ ملاقات می کنیم. نانتز (آرون اکهارت). آنها با هلیکوپتر به سانتا مونیکا می روند و ظاهراً بیگانگان را شکست می دهند. از آنجایی که تمام لس آنجلس اغلب در شعله های آتش دیده می شود، کاملاً مشخص نیست که سانتا مونیکا چقدر حیاتی است، اما ظاهراً همینطور است.

بیگانگان خنده دار هستند. آیا برای جلوه های ویژه Razzies می دهند؟ به نظر می رسد که آنها هیبریدهای حیوانی / ماشینی هستند که سلاح های خودکار از بازوهایشان رشد می کنند، که باید تغییر دادن نوزاد را سخت کند. در حالی که تفنگداران دریایی از چاقوهای رزمی خود برای حکاکی روی بیگانگان استفاده می کنند، لایه های ژلاتینی پر از چرک را یکی پس از دیگری پیدا می کنند. خوشبختانه، دیگر بیگانگان بیشتر در لانگ شات دیده می‌شوند، جایی که شبیه به شکل چوبی هستند که توسط انیماتورهای شاگرد شلاق زده شده‌اند.

آرون اکهارت در نقش گروهبان کارکنان بازی می کند. نانتز، کهنه سرباز 20 ساله ای که چیزهای مبهمی در کارنامه خود دارد، که مردم مدام به آن اشاره می کنند، اگرچه کریستوفر برتولینی، فیلمنامه نویس آنقدر دمدمی مزاج است که نمی تواند آن را به درستی بیان کند و آن را توصیف کند. بیخیال. اکهارت کاملاً بازیگر شده است، و اجازه دهید این کلمه مطرح شود که او یک قهرمان اکشن با ظاهر بزرگ را می سازد. او همچنین بازیگر خوبی است، اما مهارت های بازیگری از هیچکس در این فیلم لازم نیست.

دیالوگ تقریباً به طور کامل از فریادهای کوتاه تشکیل شده است: تماشا کن! ورودی! حرکت! مراقب باش! آتش! حرکت! تنها شخصیت هایی که به یاد دارم چهار جمله پشت سر هم داشتند، مجریان اخبار کابلی هستند. اگرچه این جوخه شامل بوفه معمول قومیت‌ها، از جمله لاتین تبارها، آسیایی‌ها و یک جراح نیجریه‌ای است، هیچ یک از آنها بیشتر از یک یا دو کلمه متوالی دریافت نمی‌کنند، بنابراین به‌عنوان شخصیت‌ها، همه آنها جایگاه‌دار هستند.

شما باید کشتی های جنگی بیگانگان را در این فیلم ببینید. به نظر می رسد که آنها توسط گردباد ضرب المثلی که از میان یک انبار زباله می وزد جمع شده اند. آنها به شدت زشت و به هم ریخته هستند، محصول سیاره ای هستند که طراحی آن کشف نشده است و حتی بطری های کوکاکولا باید شبیه بالشتک باشند. اگرچه این کشتی‌ها احتمالاً به داخل شهاب‌ها رسیده‌اند، به ویژه یکی از آنها با برخاستن از زمین در مقابل چشمان تفنگداران دریایی مبهوت، تطبیق‌پذیری عجیبی از خود نشان می‌دهد. ممکن است بپرسید چگونه برای 10 یا 12 بلوک زیر سانتا مونیکا به خطوط نبرد در بلوار لینکلن تونل زد؟

این روزها یک سبک تدوین تنبل در فیلم‌های اکشن وجود دارد که فرض می‌کند هیچ چیزی از نظر بصری هیچ معنایی ندارد. در یک فیلم خوب می فهمیم که قهرمان ها کجا هستند و حریفان کجا هستند و چرا و وقتی روی هم شلیک می کنند هندسه را می فهمیم. در چنین آشفتگی، کادر پر از فلاش ها و انفجارها و شات های کوتاه است که هیچ چیز معنی نمی دهد. گاه به گاه، کلوزآپی از آرون اکهارت در حال فریاد زدن چیزی، برای مثال، وجود خواهد داشت، و در دو طرف آن شات، نماهای غیرمرتبط از اکشن غیرقابل درک وجود خواهد داشت.

وقتی به ساختار زیبای چیزی مانند "جنگ با اسلحه در OK Corral" فکر می کنم، می خواهم موهای سرم را کنده و اشک تلخ ناامیدی گریه کنم. نسل های زیادی از فیلمسازان زندگی خود را وقف تکمیل تکنیک هایی کردند که کارگردانی مانند جاناتان لیبسمن یا نسبت به آن بی اطلاع است یا نسبت به آن بی تفاوت است. با این حال، میلیون‌ها دلار به او داده می‌شود تا بتواند این حمله را در محدوده توجه یک نسل انجام دهد.

کارگردان انیمیشن و فیلم کودک کورالین این فیلم را برای کودکان شجاع در هر سنی پیشنهاد کرده است. این به بیان ملایم است. این علوفه کابوس برای کودکان، هر چند شجاع، زیر یک سن خاص است. می‌دانم که بچه‌ها از طریق ویدیو در معرض انواع فیلم‌ های ترسناک قرار می‌گیرند، اما «کورالین» نه برای تصاویر ترسناک، بلکه برای داستانی که روایت می‌کند، آزاردهنده است. این به خودی خود نادر است: بسیاری از فیلم‌ها در بریدن دست و پا خوب هستند، اما تعداد کمی از فیلم‌ها در گفتن داستان‌هایی هستند که می‌توانند ما را در جایی که تاریک و ترسناک است به دام بیندازند.

حتی نادرتر این است که کورالین جونز (داکوتا فانینگ) دختر کوچک خوبی نباشد. او ناخوشایند است، شاکی است، نگرش دارد و با اکراه دوست پیدا می کند. او در ماجراجویی خود، که شامل جایگزینی والدینش با دو نفره شوم با دکمه های دوخته شده روی چشمانشان است، با دوستان جدید شیرین و رنگارنگ ملاقات نمی کند. او تهدید می شود که در دنیای متناوب خود به دام بیفتد، دنیایی که توسط یک تونل هشدار دهنده در پشت درگاه نقاشی شده خودش می رسد.

نه اینکه والدین خود کورالین آنقدر عالی هستند. آنها مشغول هستند، حواسشان پرت است، دعوا می کنند و همیشه روی کامپیوترشان خمیده اند. وقتی صحبت می کند به سختی صدای او را می شنوند. به همین دلیل است که او بی پروا وارد تونل می شود و مادر و پدر دیگرش را با مرغ کباب و شادمانی اجباری منتظر می بیند. تنها چیزی که او برای ماندن در آنجا نیاز دارد این است که دکمه هایی را در حدقه چشم خودش دوخته شود.

"کورالین" فیلم جدید هنری سلیک است که "کابوس قبل از کریسمس" (1993) را ساخت و دوباره تسلط خود را در استاپ موشن و سایر انیمیشن ها با سه بعدی ترکیب کرد. سه بعدی تصویری تاریک‌تر ایجاد می‌کند (عینک را بردارید و صفحه روشن است)، اما پس از آن این یک فیلم غم‌انگیز با شخصیت‌های عجیب و غریب است که کارهای زشت انجام می‌دهند. من درباره خوردن حشرات با پوشش شکلاتی شنیده ام، اما نه زمانی که آنها زنده هستند.

با فرض وجود چنین افرادی، مخاطب ایده‌آل این فیلم، تحسین‌کنندگان خود هنر فیلم خواهند بود. سلیک ظاهر و احساسی کاملاً بدیع ایجاد می‌کند، از آزادی انیمیشن برای دراز کردن شخصیت‌هایش به صورت شبح‌های اسکلتی استفاده می‌کند که بر فراز کورالین بیچاره ظاهر می‌شوند. دوست جدید او، وایبی (رابرت بیلی جونیور)، یک قوز پشت جوان است که نام کاملش وایبورن است، و طولی نمی کشد که کورالین تعجب کند که چرا والدینش او را این نام گذاشته اند.

مادر و پدر دیگر (صداهای تری هچر و جان هاجمن که پدر و مادر هم هستند) اساساً می خواهند کورالین را از والدین واقعی اما پریشان او بدزدند و او را به نوعی دختر استپفورد تبدیل کنند. خانه آن‌ها که شبیه خانه کورالین است، دو پیرزن (جنیفر ساندرز و داون فرنچ) در زیرزمین دارد، شبانه‌روزی‌هایی که به نظر می‌رسد در دوران بازنشستگی از حرفه‌هایی که در صنعت سرگرمی بزرگسالان اشاره شده است، بازنشسته شده‌اند. سرنشین طبقه بالا آقای بوبینسکی (ایان مک شین) است، که گاهاً وودویلی است که گروهی از موش های آموزش دیده دارد. یکی از اتاق های خانه دارای حشرات بزرگتر از کورالین است که نقش مبلمان زندگی را ایفا می کنند.

به هر حال برای من کم و بیش غیرممکن است که از انیمیشن های سه بعدی بترسم. به نظر می رسد این روند همیشه به این سیگنال می رسد که "من یک فرآیند هستم!" من فکر می کنم زمانی که روند نامرئی نمی شود، درگیر شدن در یک داستان سخت تر است. من از والدین می شنوم که می گویند: "بچه های من حتی متوجه 3 بعدی نشدند!" در این صورت، چرا در وهله اول آن را داشته باشید؟

بچه‌هایی که از داستان ترسیده‌اند، ممکن است همه از حضور در آن خوشحال نباشند، چه به صورت سه بعدی یا نه. من گمان می کنم که بسیاری از دوستداران فیلم شامل تحسین کنندگان نیل گیمن می شوند که رمان برنده جایزه هوگو از فیلمنامه سلیک الهام گرفته است. گیمن غول‌پیکر رمان‌های گرافیکی است، و طنز خوبی وجود دارد که یکی از کتاب‌های نوشته‌اش به عنوان انیمیشن اقتباس شده است. من فیلم را بیشتر به این دلیل تحسین می‌کنم که دیدنش خوب است. سلیک به همان اندازه که گیمن در نوشته‌هایش غیرمتعارف است، در تصویرسازی‌اش نامتعارف است، و این فیلمی است برای افرادی که طراحی، کاریکاتور، گروتسکری و سواحل دوردست داستان‌سرایی را می‌شناسند و به آن اهمیت می‌دهند. به طور خلاصه، شما ممکن است کمی به یک فانتزی اهمیت دهید، در واقع کمی به این داستان، و همچنان هنرمندانه آن را تحسین کنید، از جمله موسیقی موذیانه از برونو کولایس، که مانند بسیاری از موسیقی های ترسناک به ما ضربه نمی زند، اما زیر بار ما می رود. ناخن های روانی

اعتبار مدیون کسانی است که از این فیلم حمایت کردند. من از جذابیت دیوار به دیوار مانند «پاندای کونگ فو کار» خسته شده‌ام و نمی‌دانم که آیا رویکرد سلیک برای فیلم‌هایی برای بزرگسالان که از مطالبی مانند داستان‌های آگوست درلث یا استیون کینگ اقتباس شده‌اند مناسب است یا خیر.

و شاید من روشن نکردم که برای من خوب است که کورالین یک دختر کوچک ناخوشایند است. ظالمانه است که پیپی جوراب بلند را به آن تونل بفرستیم، اما کورالین سزاوار آن است. شاید درسی یاد بگیرد.

تماشای آنلاین انیمیشن رنگو نوعی معجزه است: یک کمدی انیمیشن برای تماشاگران باهوش سینما، ساخته شده فوق العاده، دیدنی فوق العاده، به طرز شیطانی طنزی، و (نفس!) فیلمبرداری شده با شکوه 2 بعدی. رنگ‌های درخشان و شخصیت‌های حیرت‌انگیز آن از صفحه بیرون می‌آیند و به ما یادآوری می‌کنند که چقدر از شخصیت‌های کوچک ساده‌اندیشی که در سه‌بعدی تاریک به اطراف می‌چرخند، بسیار خسته شده‌ایم.

این یک وسترن کمیک الهام گرفته است که شایسته مقایسه با "Blazing Saddles" است، که از آن گوزهای زیادی به عاریت گرفته است. هر چه فیلم های بیشتری دیده باشید، ممکن است آن را بیشتر دوست داشته باشید. حتی از خفاش‌های بزرگ برای حمله هلیکوپتری در «اکنون آخرالزمان» استفاده می‌کند. اما فرض کنید شما فیلم های زیادی را ندیده اید. فرض کنید شما یک بچه هستید. «رنگو» ممکن است شما را غافلگیر کند زیرا این یک فیلم انیمیشنی است که مانند یک فیلم واقعی بازی می کند و واقعاً شما را درگیر می کند.

شخصیت اصلی یک مارمولک است که توسط جانی دپ صداپیشگی می‌کند. فقط یک مارمولک معمولی می دانی، سبز و با فلس و پوپی. اما این خزنده فروتن مسئولیت آوردن تمدن به خاک، یک شهر غربی رام نشده که توسط شرورها عذاب می‌کشد و به شدت با کمبود آب مواجه است، به عهده می‌گیرد.

شخصیت‌های دیگر نسخه‌های بزرگ‌تر از انواع اصلی وسترن هستند. برای مثال، مار زنگی جیک (بیل نیگی)، مرد بدی که گروهش شهر را در چنگال وحشت نگه می دارد، وجود دارد. پس از اینکه رانگو به طور تصادفی عقابی را که برای شهروندان Dirt غذا می‌خورد می‌کشد، توسط شهردار (ند بیتی) متقاعد می‌شود که نشان کلانتری را بپوشد و قانون را به Dirt برساند. این شامل صحبت‌های سخت در سالن‌ها، روبه‌رو شدن در خیابان اصلی و دنباله‌ای تعقیب و گریز بین دیوارهای بلند دره‌ای است که اشاره‌ای به سمت «جنگ ستارگان» است.

«رنگو» عاشق وسترن است. در زیر سطح کمیک آن، پایه‌ای صوتی بر اساس وسترن‌های کلاسیک بی‌شماری وجود دارد که در آن (الف) مرد جدید وارد شهر می‌شود، (۲) با شرور محلی روبرو می‌شود و (۳) با آزمایش قهرمانی‌اش روبرو می‌شود. کثیفی نه تنها مارها بلکه کرکس ها را برای مبارزه با آنها دارد، بنابراین دستان رنگو پر است. و سپس موضوع بحران آب وجود دارد. بنا به دلایلی، با بازگشت به سنت باستانی کارتون در مورد مردم در حال خزیدن در بیابان، تشنگی همیشه یک موضوع موفق برای انیمیشن است.

فیلم فوق العاده خوب طراحی شده است. شخصیت ها به شدت اغراق آمیز هستند، بله، اما با لایه ای از جزئیات و مراقبت دوست داشتنی. این فیلم به سنت کلاسیک های متحرک با زحمت کشیده شده احترام می گذارد و با سکانس های اکشن وحشی خود کارهای جالبی را با فضا و پرسپکتیو انجام می دهد. کارگردان فیلم گور وربینسکی است که جانی دپ را در سه فیلم «دزدان دریایی کارائیب» کارگردانی کرده است. من فکر می کنم او در اینجا از وضوح نقاشی های انیمیشن سود می برد، در مقایسه با تمایل فیلم های «دزدان دریایی» به گم شدن در دیوانگی های CGI. بله، این روزها انیمیشن نیز تصویرسازی کامپیوتری است، اما با هنرمندان و طراحی‌ها و نقاشی‌ها و دنیایی به وضوح دیده می‌شود.

این فیلم دارای رتبه PG است. امیدوارم در باکس آفیس بزرگ باشد. گدار راه نقد فیلم را ساختن فیلم دیگری دانست. "رنگو" یک سرگرمی باشکوه و عالی با داستانی قوی، انرژی بی حد و حصر و صداپیشگان درجه یک است، همچنین شامل ابیگیل برسلین، ند بیتی در نقش شهردار معلول، آلفرد مولینا، بیل نیگی، استفن روت، تیموتی اولیفانت، ری وینستون، و بله، هری دین استانتون. نه، سم الیوت، اما شما نمی توانید همه را داشته باشید.

این چیزی است که من امیدوارم: بسیاری از خانواده ها این را ببینند. آنها حتی یک فکر در مورد دو بعدی بودن آن نخواهند داشت. قیمت بلیط معمولی را خواهند پرداخت. آنها عاشق رنگ های روشن و استفاده باشکوه از فضا خواهند بود. چند هفته دیگر، آنها به یک فیلم سه بعدی می روند و تعجب می کنند که چرا ما باید برای این کار هزینه اضافی پرداخت کنیم؟

آیا اصطلاحی برای پارادوکس پیامدهای تصادفی مورد نظر وجود دارد؟ آن وقت است که یک فیلم چیزی را نشان می دهد که باید تصادفی باشد و معلوم می شود که بخشی از یک نقشه است. از آنجایی که تماشای آنلاین فیلم «ناشناخته» با نمونه هایی از چنین رویدادهایی آغاز می شود، بحث در مورد آنها برای من اسپویلر نخواهد بود. من قبل از چیزهای فریبنده نجات خواهم داد.

با شروع فیلم، با دکتر مارتین هریس (لیام نیسون) و همسرش الیزابت (ژانویه جونز) آشنا می شویم که در حال پرواز برای یک کنفرانس بیوتکنولوژی در برلین هستند. من فکر می‌کنم تنها چیزی که در مورد بیوتکنولوژی در یک فیلم هیجان‌انگیز باید بدانیم این است که احتمالاً شامل محصولات زراعی تغییر یافته ژنتیکی یا طاعون خطرناک است. به هر حال، در فرودگاه، دکتر هریس به مردی اجازه می‌دهد چمدان‌هایش را بارگیری کند، و با حرکت تاکسی، عکس بزرگی از کیف او که هنوز روی واگن چمدان است، می‌بینیم

.

پس باشه. آیا این یک تصادف بود؟ اگر من کیفی با خود حمل کنم که حاوی داروی درمان گرسنگی جهانی یا فرمول کشتار جمعی باشد، آن را روی حاشیه نخواهم گذاشت. به هر حال، دکتر هریس و همسرش به هتل می رسند، او شروع به تحویل گرفتن می کند، او متوجه می شود که کیفش جا مانده است و بدون اینکه به او بگوید، تاکسی دیگری را به سمت فرودگاه می گیرد. سعی می کند با او تماس بگیرد، اما نمی تواند سیگنالی دریافت کند. تا به حال این اتفاق برای شما در برلین افتاده است؟

یک کانتینر از کامیون جلوی آنها می افتد، تاکسی منحرف می شود و از طریق ریل پل فرو می رود، دکتر هریس بیهوش می شود، اما با اقدامات سریع راننده، جینا (دایان کروگر) جان او نجات می یابد. او چهار روز در کما است. او خودش را جمع می‌کند و به سمت هتل می‌دود، اما متوجه می‌شود که همسرش می‌گوید قبلاً او را ندیده است و با خوشحالی با دکتر "واقعی" دکتر مارتین هریس (آیدان کوین) ازدواج کرده است. اکنون مصیبت او آغاز می شود: چگونه می تواند هویت واقعی خود را ثابت کند و توطئه ای را که کنترل زندگی او را به دست گرفته است، درک کند؟

به عنوان یک تماشاگر کهنه کار هیجان انگیز، می توانید در اینجا به چندین احتمال فکر کنید. همش یک خیال بود. او شستشوی مغزی شده است. او فقط فکر می کند که او مارتین هریس است. او فقط تصور می کرد که با خانم واقعی الیزابت هریس در هواپیما است. تاکسی دوم منتظر بود تا او را سوار کند. و همچنان ادامه دارد. یا احتمالاً هیچ یک از موارد بالا وجود ندارد.

اما بیایید یک عقب نشینی فوری انجام دهیم. آیا این یک تصادف بود که کیف را پشت سر گذاشت؟ اگر نبود، دیگر نیازی به بازگشت به فرودگاه نبود. آیا سقوط کانتینر تصادفی بود؟ آیا تصادفی بود که او یک راننده تاکسی پناهجوی بوسنیایی (زیبا) بدون مدارک را گرفت که در آب های یخی زمستانی یک نجات قهرمانانه انجام داد؟ آیا برنامه ریزی شده بود که او بتواند وارد کنفرانس بیوتکنولوژی شود و دکتر مارتین هریس (واقعی یا جعلی) را پیدا کند؟

من به این فکر می کنم که اگر من عامل یک سازمان مخفی شوم باشم و آن کیف و مک گافین موجود در آن را بخواهم، این کار را انجام می دهم: لیام نیسون را، هر که باشد، می زنم و کیف را می دزدم. . یا وارد اتاق هتل او شوید. یا بهش مواد مخدر بده هر چیزی. چون فکر کن اگر او مارتین هریس واقعی نیست، چرا در وهله اول کیف حاوی مک گافین را در اختیار دارد؟ اما اگر او یک مارتین هریس قلابی است، آن واقعی کیست؟

این فیلم به نوعی به برخی از این سؤالات، نه همه، پاسخ هایی دارد. با این حال، باعث شد که رویدادها را در ذهنم تکرار کنم و فکر کنم، صبر کن! آیا در اینجا با پارادوکس پیامدهای تصادفی مورد نظر سروکار داریم یا چه؟

«ناشناس» فیلمی است که با مهارت عکاسی و بازی شده است و کمتر بازیگری بهتر از لیام نیسون در ایفای نقش مردی است که فرش را از زیرش بیرون کشیده است. یاد فیلم «فرهنگ» رومن پولانسکی (1988) افتادم که در آن هریسون فورد نقش یک دکتر را بازی می‌کرد که با همسرش در کنفرانسی در پاریس شرکت می‌کرد. در آن فیلم، کیف اشتباهی در فرودگاه برداشته شد، فورد وارد دوش هتل شد و وقتی بیرون آمد، متوجه شد همسرش ناپدید شده است.

اعتراف می‌کنم که احساس می‌کردم درگیر «ناشناس» بودم تا اینکه یک خرگوش بیش از حد از کلاهش بیرون کشید. در یک نقطه، یک هیجان انگیز باید منصفانه بازی کند. وقتی شخصیت‌ها لازم می‌دانند که از ناکجاآباد بیرون بیایند و واقعیت زیربنایی موقعیتش را برای قهرمان توضیح دهند، ما راضی نمی‌شویم. چرا او باید بداند؟ فقط به او ضربه بزنید هرگاه یکی از آن سخنرانی‌های واقعیت زیربنایی را می‌شنوم، فکر می‌کنم باید یک خزیدن در پایین صفحه وجود داشته باشد: این در واقع صدای فیلمنامه‌نویسی است که ناامیدانه سعی می‌کند داستان را برای خودش توضیح دهد.

به هر حال، شاید همه اینها فقط من صحبت می کنم. شاید من فیلم های زیادی دیده ام. «ناشناس» واقعاً فیلم بدی نیست، فقط یک فیلم پوچ است. لحظه به لحظه ویژگی های خود را دارد. من را با این فکر رها کرد: این خیلی خوب است که دکتر مارتین هریس آن راننده تاکسی بوسنیایی بلوند را دریافت کرده است. خیلی از رانندگان تاکسی، چنین خدماتی دریافت نمی کنید.

تماشای آنلاین فیلم اکشن مکانیک داستانی به قدمت «هملت» را با سبکی جدید مانند نان نپخته روایت می کند. چه فایده ای دارد؟ یک طرح جذاب ایجاد می شود، یک شخصیت جدید با مجموعه ای پیچیده از مشکلات مطرح می شود، و سپس تمام زمینه ها به هش معمول سکانس های اکشن مضحک تبدیل می شود. آیا کارگردانی اکشن باقی مانده است که بداند همه چیز در مورد صدا و خشم نیست؟

این فیلم بازسازی نوعی از فیلم چارلز برانسون 1972 است که در آن زمان نسبتاً خوب به نظر می رسید و ممکن است فقط امروز بهتر به نظر برسد. یک بار دیگر، داستان یک قاتل حرفه‌ای باحال به نام «مکانیک» (جیسون استاتهام) را دنبال می‌کند که برای یک شرکت کشتار شیطانی کار می‌کند و در قتل‌هایی که به نظر قتل نیستند یا به روش‌های دیگر عمدا گمراه‌کننده هستند، تخصص دارد.

حدس من این است که در زندگی واقعی، چنین اپراتورهایی تنها، وحشی هستند و به سمت پارانویا گرایش دارند. با این حال، شخصیت استاتهام، آرتور بیشاپ، یک لذت‌طلب و زیباروی است که به تنهایی با ظرافت زندگی می‌کند، به ماشین کلاسیک خود جایزه می‌دهد و ظاهراً معتقد است که اگر پول بیشتری به او بدهید، یک هوکر یک هوکر نیست. با 20 دلار، شما در حال خرید میوه هستید، اما با هزاران دلار، خود را به عنوان یک مصرف کننده در بالاترین درجه معرفی می کنید.

پس، بیشاپ موجودی بی ارزش است که برای خود ارزش زیادی قائل است. فرض بر این است که ما هیچ قضاوت اخلاقی در مورد قتل او نداریم، زیرا هیچ چیز در این فیلم معنای انسانی ندارد و تعداد کمی از بینندگان آن انتظار چنین چیزی را ندارند. همه اینها یک تمرین تکنیکی است. جورج کلونی شخصیت مشابهی را در «آمریکایی» بازی کرد، فیلمی بی‌نهایت برتر که همچنین درباره یک قاتل انفرادی غیرقابل ردیابی بود که برای یک شرکت قتل در ازای اجاره کار می‌کرد. اما آن فیلم مجذوب شخصیت کلونی بود که تلاش هایش برای مقابله با رابطه جنسی بدون احساس او را به دردسر انداخت.

در «مکانیک» دو عنصر انسانی وجود دارد. دونالد ساترلند نقش یک قاتل دیگر را بر اساس قرارداد با همان شرکت ایفا می کند - یک کهنه کار در این خط کار، که عاقل و ریشو است و مربی بیشاپ است. اگر رشته آنها علم یا حقوق بود، این موضوع تاثیرگذار بود، اما کمتر از آنجایی که رشته آنها مردم را به خاطر پول می کشد. این که انتظار می رود ما تحت تأثیر آنچه به عنوان غرایز اخلاقی ساترلند معرفی می شود تحت تأثیر قرار بگیریم، ویژگی خاصی است که بهتر است روی آن تعمق نشود. واقعیت این است که ساترلند آن را در سطح سطحی به ارمغان می‌آورد و انسانیت بیشتری از آنچه که شخصیت لیاقتش را دارد به ارمغان می‌آورد.

شخصیت دیگر استیو (بن فاستر) است، پسر شخصیتی که من نام نمی برم. اسقف این مرد را کشته است، اما پسر آن را نمی داند و بیشاپ بچه را زیر بغل می گیرد و تئوری و عمل تجارت را به او می آموزد. استیو با ناپختگی، سوء مصرف مواد و مسائل دیگر مشکل دارد که بیشاپ تراشیده و خوش تراش با آنها غریبه است، اما بیشاپ با او کار می کند و ایمان دارد که این مرد جوان به یک قاتل بزرگ می شود تا پدرش را به خود افتخار کند.

این فیلم توسط سایمون وست ("مهاجمان مقبره") به خوبی ساخته شده است، یک تکنسین به سنت مایکل وینر، سازنده فیلم برونسون. کارگردان هایی مثل این باید خیلی خوب باشند، صرف نظر از اینکه فیلم هایشان در وهله اول ارزش ساختن دارند یا خیر. مخاطبان برای پذیرفتن سر و صدا و حرکت به عنوان سرگرمی آماده شده اند. آنقدر خوب انجام می شود که تقریباً فراموش می کند بپرسد که اصلاً چرا انجام شده است.

به داستان غم انگیز پدری که برای زمستان در داخل یک آدم برفی به دام افتاده بود ("جک فراست")، اکنون باید "Tron: Legacy" را اضافه کنیم، جایی که پدر به مدت 20 سال در یک برنامه نرم افزاری گیر افتاده است. بله، سم فلین جوان یتیم بزرگ شده است، زیرا پدرش توسط یک بازی ویدیویی اغوا و ربوده شده است. اکنون فراخوانی از قهرمان جوان می آید تا به پدر پیرش بپیوندد و فریزبی های مجازی را به سمت برنامه های شیطانی که دنیای دیجیتال را تهدید می کند، پرتاب کند

.

این فیلمی فراتر از امکان توضیح منطقی است. از آنجایی که جهان ترون به طور کامل در داخل تراشه ها وجود دارد، خودتان را در مورد اینکه بدن فیزیکی کوین فلین (جف بریجز) در دو دهه گذشته در کجا بوده است، خسته نکنید. مطمئناً باید جایی بوده است، زیرا می بینیم که پیر شده است. راه حلی که فکر می کنم این است که این یک دنیای مجازی است و می تواند هر کاری که احساس می کند انجام دهد، اما یک جوان 20 ساله گوشت و خون دقیقاً چگونه وارد آن می شود؟ و چه می خورد؟

فیلم اکشن ترون: میراث جوزف کوسینسکی با زیرکی از روی چنین موانعی گام برمی دارد و به زمین می خورد، در یک نمایش سه بعدی صدا و نور که بیشتر با چشم ها و گوش ها بازی می کند تا ذهن. یکی از فناوری‌های دنیای واقعی آن، اجرای جف بریجز در نقش کوین فلین در دو سن مختلف - اکنون و 20 سال پیش است. "ترون" اصلی 28 سال پیش ساخته شد، اما این امر باعث می شد سم فلین جوان، پسرش، نزدیک به 30 سال سن داشته باشد، که برای قهرمان داستانی از این دست بسیار پیر است. سن ایده آل حدود 12 سال خواهد بود.

در یک فلاش بک، کوین، ارباب یک شرکت قدرتمند نرم افزاری را می بینیم که در کودکی از پسرش مرخصی می گیرد. در ابتدا فکر می کنید جف بریجز در این صحنه به دلیل آرایش یا بوتاکس یا چیزهای دیگر جوان تر به نظر می رسد و سپس متوجه می شوید که این بدن و صدای بریجز است اما چهره او با جلوه های ویژه جوان تر شده است. آنها عجیب و غریب هستند. استفاده از پروفیل ها و نور پس زمینه باعث می شود که این توهم برای این منظور کافی باشد. بریجز واقعی بعداً در داخل برنامه ظاهر می‌شود، ویسکی و فرسوده، اما نسخه CGI جف جوان‌تر به بازی می‌پیوندد، یک داپلگانجر دیجیتالی که او خلق کرد، که اکنون می‌خواهد (می‌دانید که این در راه است) جهان را کنترل کند.

کوین و سام با هم آشتی می کنند و با هم پیوند می خورند. آنها به دیگر متحدان فضای سایبری می پیوندند، به ویژه از جمله کورا فریبنده (اولیویا وایلد) که ظاهراً کوین سایبری به جای سم یتیم فقیر پدر شده است. آیا این نماد راه هایی است که بازی های ویدیویی می توانند روابط واقعی را از بین ببرند؟ فقط پرسیدن من به Quorra و Sam به عنوان یک زوج عاشقانه احتمالی فکر می‌کنم، اما مشکل آزاردهنده‌ای وجود دارد که او مجازی است، و زمانی که او قطع می‌شود خونریزی می‌کند - فکر می‌کنم، اگرچه شاید در داخل برنامه نباشد. این ما را به یک سوال اصلی در مورد "آواتار" بازمی گرداند: نیتیری دقیقا عاشق چه چیزی یا چه کسی بود؟

من به این موضوع بیشتر از فیلم توجه می‌کنم، که به همین خوبی است. آیزاک آسیموف می‌توانست نوعی حدس و گمان علمی در مورد اینکه چگونه ممکن است همه اینها ممکن باشد، انجام دهد، اما «ترون» بیشتر کنش‌گرا است. (شخصی به طرفداران علمی تخیلی: اگر "2001: یک ادیسه فضایی" آنالوگ است، "ترون: میراث" داستان های شگفت انگیز هیجان انگیزی است.)

اولین «ترون» (1982) در آن زمان احساس انقلابی کرد. من هرگز چنین چیزی را ندیده بودم چند سال پیش آن را دوباره در Ebertfest نشان دادیم. این اولین فیلمی بود که دنیای دیجیتالی خلق کرد و بازیگران انسانی را در خود جای داد. همیشه قبلاً با جلوه های ویژه، عکس های مات، چاپگرهای نوری، صفحه آبی و غیره انجام می شد. «ترون» در دنیای مجازی خود آزادی حرکتی پیدا کرد که هیجان‌انگیز بود. طرح غیر قابل نفوذ بود، اما پس چه؟

"Tron: Legacy" دنباله‌ای که 28 سال بعد از فیلم اصلی اما با همان بازیگر ساخته شد، به فیلم اول صادق است: همچنین نمی‌توان آن را درک کرد، اما عالی به نظر می‌رسد. هر دوی این فیلم‌ها که سال‌ها از هم جدا شده‌اند، می‌توانند ادعای مدرن بودن را داشته باشند. این زمان که شامل استفاده از 3-D است. از آنجایی که بسیاری از اکشن‌ها شامل حرکت سریع به جلو و عقب در عکس‌ها می‌شود، افکت سه بعدی مفید است، نه فقط استفاده بی‌رویه از جلوه پینگ پنگ. همچنین به خوبی تکرار شده است. (یادداشتی در ابتدا به ما اطلاع می‌دهد که بخش‌هایی از فیلم عمداً به صورت دو بعدی فیلم‌برداری شده‌اند، بنابراین من عینکم را برداشتم تا متوجه شوم که چقدر روشن‌تر است. تیرگی مشکلی است که 3-D لیسیده نشده است.)

مدت ها پیش در سال 1984، جف بریجز در فیلم «استارمن» جان کارپنتر به عنوان یک موجود بیگانه در بدن انسان ظاهر شد. مقاله ای در مجله نیویورک تایمز او را بهترین بازیگر سینما معرفی کرد. او پر زرق و برق نبود. او به طور پیوسته و پیوسته خوب بود. حالا که او برای «قلب دیوانه» برنده جایزه اسکار شده است و به زودی در «True Grit» (2010) افتتاح می شود، این هنوز هم صادق است. در اینجا از یک بازیگر انتظار می‌رود که (1) خود را به عنوان یک مرد بسیار جوان‌تر بازی کند، (2) اکنون خودش را بازی کند، و (3) یک برنامه رایانه‌ای (یا آواتار؟) بازی کند، و هر سه را به شیوه‌ای مستقیم و مؤثر انجام دهد. و متقاعد کننده (با توجه به ماهیت مضحک مطالب).

سام (گرت هدلاند)، حدوداً 20 ساله، به خوبی برای نقشش مناسب است و تا حدودی شبیه بریج است. اولیویا وایلد یک Quorra معطر می سازد. به روشی غیرقابل توضیح، این بازیگراس و بروس باکسلایتنر (ترون) و مایکل شین (زوز) به طور قابل قبولی احساسات انسانی را در محیطی عاری از زندگی ارگانیک، از جمله زندگی خودشان، به نمایش می گذارند.

دنیای مصنوعی به طرز شگفت‌انگیزی به خوبی رندر شده است و بر روی توانایی فیلم قبلی برای آوردن هیجان بصری به چیزی که در واقعیت باید باریک باشد، ساخته شده است: عددهای نامرئی و صفر. به زودی هیجان تماشای پرتاب فریزبی های نور را به دست آوردم، اما برخی از تعقیب و گریزها و جزئیات معماری تنها به این دلیل مؤثر هستند که از مکان ها و فضاهایی استفاده می کنند که هرگز دیده نشده اند. و موسیقی متن ساخته شده توسط دفت پانک دارای چنان نیروی الکترونیکی فوری است که گاهی اوقات تصاویر به عنوان همراه آن پخش می شود. ممکن است پخش این موسیقی متن در ماشین بی خطر نباشد. طرح موضوع دیگری است. این یک فاجعه است که شخصیت ها را کوتاه می کند و مخاطب را گیج می کند. بدون شک یک مربی آنلاین خلاصه ای از همه اتفاقات را ارائه می دهد، اما این مانند یک اپرا نیست که در آن بتوانید به یادداشت های برنامه نگاه کنید.

انتظار دارم «ترون: میراث» برای یک هفته یا بیشتر به یک پدیده در گیشه تبدیل شود. ممکن است پا نداشته باشد، زیرا جذابیت آن برای مخاطب بسیار فراتر از پاسخ دهندگان فوری بسیار تک بعدی است. زمانی که «2001» در سینماها پخش می‌شد، هوادارانی بودند که در اینتراکت برای سفر صدا و نور سنگ‌سار شدند و مخفیانه وارد شدند. من از پیشنهاد آن برای "Tron: Legacy" تردید دارم، اما طرح آسیب نخواهد دید.

انیمیشن کودک Megamind  سومین فیلم سه بعدی بود که پشت سر هم دیدم، و در حالی که تلاش می کردم عینکم را از پاکت پلاستیکی با استحکام صنعتی رها کنم، دقیقا منتظر آن نبودم. چرا عینک های سه بعدی آنقدر محکم بسته می شوند که به نظر خصمانه علیه مصرف کننده می آیند؟ وقتی عینکم را رها کردم و جا افتادم، با این حال، از دیدن یک تصویر سه بعدی که کاملاً قابل قبول بود خوشحال شدم. مثل همیشه خیلی کم نور بود، اما این روند به خوبی مورد استفاده قرار گرفت و دوباره ثابت کرد که انیمیشن به طور غیرقابل مقایسه ای برای سه بعدی مناسب تر از اکشن زنده است.

من تازه داشتم «سوپرمن» (1978) را دوباره تماشا می‌کردم و با افتتاحیه «مگامایند» که توسط یک بیگانه آبی روشن و با فلاش بک به دوران کودکی‌اش روایت می‌شد، احساس خوبی در خانه داشتم. او که در سیاره ای دور به دنیا آمده، در یک کشتی موشکی سوار شده و به زمین پرتاب شده است، درست مانند مرد فولادی. در مسیر، او با دشمن مادام العمر خود ملاقات می کند، کودک طلایی که روی زمین و در دامان ثروت فرود می آید. افسوس که کودک آبی در زندان فرود می آید و توسط محکومان سرسخت بزرگ می شود.

همانطور که بزرگ می شوند، سرنوشت این دو ابر موجود برای ایفای نقش های مهم در مترو سیتی مجاور قرار می گیرد، جایی که نام آنها مگامایند (صدای ویل فرل) و مترو من (براد پیت) است. شاید به یاد داشته باشیم که نام سوپرمن توسط لوئیس لین به او داده شد و در اینجا داستان این دو ابر موجود توسط یک گزارشگر تلویزیونی به نام روکسان ریچی (تینا فی) پوشش داده می شود. فیلمبردار رکسان، هال (جونا هیل، که بیشتر شبیه به جونا هیل به نظر می رسد)، بعداً به یک ابر موجود سوم به نام تایتان تبدیل می شود

.

این چیدمان روشن و سرگرم‌کننده است، حتی اگر از تکه‌ها و تکه‌هایی از آثار متحرک اخیر مانند «شگفت‌انگیزان» با قدرت‌های فوق‌العاده‌اش و «من نفرت‌انگیز» با شخصیت شرورش به نظر برسند. «مگامایند» حتی تا آنجا پیش می‌رود که نام همکار ماهی‌دار مگامایند را «مینیون» (دیوید کراس) می‌گذارد و به مینیون‌هایی اشاره می‌کند که به گرو نفرت‌انگیز خدمت می‌کنند. من از نتیجه‌گیری مگامایند، بعد از اینکه در کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفت، لذت بردم، که اگر نتواند برای انجام کار خوب اعتبار کسب کند، ممکن است تبدیل به یک شرور شود.

این حقیقتی است که عموماً پذیرفته شده است که یک قهرمان به یک شخصیت شرور نیاز دارد، و «مگامایند» با محروم کردن مگامایند از مترو من سرگرمی دارد. او که بدون حریف باقی می ماند، غیرت خود را برای انجام کارهای بد از دست می دهد و در واقع تایتان را شبیه سازی می کند تا تنهایی خود را درمان کند. البته همه اینها با اقداماتی پر سر و صدا و هیجان انگیز انجام می شود، در جمعیتی که تماماً از ابر موجودات، به علاوه روکسان، رئیس زندان و تشویق هزاران انسان ناشناس تشکیل شده است.

تینا فی کار با روحیه ای با روکسان انجام می دهد، و دوباره یاد "سوپرمن" و لوئیس لین پر روحیه و نترس مارگوت کیدر افتادم. این بار رکسان توسط هیچ کس مورد ضرب و شتم قرار نمی گیرد، که به همین خوبی است زیرا این افراد در نهایت بیگانه هستند.

"Megamind" یک سرگرمی خانوادگی سرگرم کننده است و انرژی را از دیالوگ های هوشمندانه و سرگرمی ویل فرل با شخصیت خود به دست می آورد. برای مثال، طرز تلفظ «مترو سیتی» را مانند «متریسیتی» دوست دارم. در صورت غیرضروری، سه بعدی به خوبی انجام شده است. هیچ چیز در فیلم واقعاً از آن سود نمی برد و اگر بتوانید آن را به صورت دو بعدی پیدا کنید، بهترین انتخاب است. در هزینه اضافی صرفه جویی کنید و آن رنگ ها را زیبا و روشن ببینید.

فیلم اکشن تیم آ یک آشفتگی غیرقابل درک با برنامه تلویزیونی دهه 1980 است. شخصیت ها نام های یکسانی دارند، همان تیپ ها را بازی می کنند، ویژگی های یکسانی دارند و به راحتی سطحی هستند. این برای کمدی تلویزیونی، همان چیزی است که نمایش واقعاً بود، اما در بیش از دو ساعت هرج و مرج Queasy-Cam، مجازات است.

این فیلم از سبک جدید اکشن خشونت آمیز استفاده می کند که سکانس ها را به قدری تکه تکه می کند که نمی توان هیچ حسی از آنچه در حال رخ دادن است، مکان یا برای چه کسی در حال رخ دادن است. بازیگران در قاب های فلش ظاهر می شوند، با تکه های CGI و همراه با صداهای بلند، موسیقی فوری و انفجارهای زیاد همراه هستند. این برای طول مورد نیاز ادامه می یابد، و سپس مقداری گفتگو وجود دارد. نه زیاد. چند کلمه، یک جمله، گاهی اوقات جمله ای که در طول پاراگراف از خط پایان عبور می کند.

خلاصه داستان: اعضای تیم A، که همه جانبازان عراقی هستند، به اشتباه قاب‌بندی شده‌اند، از زندان‌های مختلف بیرون می‌روند و به دنبال صفحه‌های حکاکی می‌روند که در حین چاپ اسکناس‌های ۱۰۰ دلاری برای پرداخت میلیون‌ها خسارت مالی، تقریباً فرسوده می‌شوند. در این فرآیند باعث می شوند.

در حین این نمایش که از ذهنم خسته شده بود، متوجه شدم که به موضوع فیزیک سرگردان شده بودم. «تیم A» صحنه‌ای اکشن دارد که قانون سوم نیوتن را به‌طور تحسین‌برانگیزی نشان می‌دهد، که به ما می‌آموزد که برای هر عملی همیشه یک واکنش برابر و مخالف وجود دارد.

این فیلم نشان می دهد که قهرمانان از یک هواپیمای در حال انفجار در حالی که داخل یک تانک زرهی هستند سقوط می کنند. در حالی که تانک به سمت زمین پرتاب می شود (به قانون گرانش نیوتن مراجعه کنید)، رهبر تیم، هانیبال اسمیت (لیام نیسون)، به بیرون نگاه می کند و دستورات تفنگ تانک را صادر می کند. دارم تعبیر می کنم: «45 درجه به چپ بپیچید! آتش! بیست و پنج درجه به سمت راست! آتش!" به این ترتیب او می تواند سقوط تانک را هدایت کند و جان آنها را نجات دهد. این خیلی خنده داره.

صحنه‌های اکشن نیز از این سود می‌برند که همه از قبل نگاهی به رقص انداخته باشند. صحنه ای را در نظر بگیرید که یکی از اعضای تیم با یک قاتل سخنگو مواجه می شود. البته این قاتلی است که فقط باید ماشه را بکشد اما برای تمسخر و لاف زدن مکث می کند. او و هدفش در وسط انبوهی از ده‌ها کانتینر حمل بار که روی یک اسکله ریخته شده‌اند، ایستاده‌اند. او کمی بیش از حد طولانی صحبت می کند، و B.A Baracus (کوینتون "رامپیج" جکسون) با غرش به کمک موتور سیکلت خود می آید و او را از بین می برد.

من می دانم که در میان خوانندگان فداکار من عاشقان هارلی هستند. آیا من درست می‌گویم که هنگام دوچرخه‌سواری در انبوهی از کانتینرهای باری، رسیدن به سرعت کافی برای یک پرش هوایی خوب دشوار است؟ من می پرسم زیرا همانطور که در بالا اشاره کردم، هیچ اکشنی در این فیلم لزوماً ارتباطی با کنش های پیرامون خود ندارد.

شخصیت‌های اینجا توانایی آزاردهنده‌ای برای پیش‌بینی دقیق اتفاقات و هماهنگ کردن واکنش‌شان به آن دارند. یک مثال: یک دودلال لزج می‌خواهد یکی دیگر از اعضای تیم A را بکشد، مهم نیست که وقتی ناگهان پشت سر او ظرفی به هوا بلند می‌شود و پشت آن همه اعضای تیم که پشت سر هم صف کشیده‌اند آشکار می‌شوند. ، با کلمات انتخابی و عبارات کوتاه برای گفتن.

نمی‌خواهم خسته‌کننده باشم، اما (1) آنها از کجا می‌دانستند که این دو نفر دقیقاً پشت آن کانتینر هستند، (2) چگونه جرثقیل را ردیف کرده‌اند و ظرف را بدون شنیدن یا متوجه شدن، قلاب کردند؟ (3) چگونه توانستند پس از هرج و مرج عمل قبلی، به این سرعت اعضا را جمع کنند، و (4) آیا کسی در حال استراق سمع بود تا در لحظه مناسب نشانه بلند کردن ظرف را بدهد؟ ده ثانیه بعد، و شاید خیلی دیر شده بود. ده ثانیه زودتر، و دیالوگ شروع می شد.

آیا اعتراض من مضحک است؟ چرا؟ تماشای فیلمی که در آن "عمل" اساساً انتزاعی های رنگارنگ است چقدر جالب است؟ آیا رضایت‌بخش‌تر نیست اگر بدانید همه کجا هستند، چه می‌کنند، و چگونه آن را در زمان واقعی انجام می‌دهند؟ به عبارت دیگر، آیا "قفسه صدمه" جالب تر از "تیم A" نیست؟

برای اعتبار بخشیدن به آن، فیلم می داند که کودکانه است. PG-13 مناسب است. غر واقعی کمی وجود دارد، هیچ رابطه جنسی فراتر از یک بوسه عفیف، بدون زبان درجه بندی R، اما خدایا، سیگار کشیدن وجود دارد! هشدار به نوجوانان: یکی از آن سیگارهای چربی را امتحان کنید که هانیبال می کشد، و دیگر حوصله خوردن شام را نخواهید داشت.

فیلم اکشن سواران عدالت وحشیانه، غم انگیز، خنده دار و به طرز خلع سلاحی شیرین، نه آنقدر که فیلمی انتقام جویانه است، بلکه فیلمی درباره انتقام است. این ممکن است یک تمایز بدون تفاوت به نظر برسد تا زمانی که به پایان این ویژگی شگفت‌انگیز از نویسنده/کارگردان آندرس توماس جنسن («پس از عروسی»، «جاده سرخ»، «رستگاری») برسید و به هر مکانی که تو را گرفته است.

داستان از چند روز قبل از کریسمس در استونی شروع می شود. دختری که با پدربزرگش در امتداد یک خیابان تزئین شده برای تعطیلات قدم می‌زند، دوچرخه قرمز رنگی را می‌بیند که توسط یک فروشنده خیابانی برای فروش عرضه شده بود، اما در عوض یک دوچرخه آبی می‌خواهد. فروشنده بخشی از یک حلقه جرم و جنایت است و با یکی از همکارانش تماس می گیرد که یک دوچرخه آبی متعلق به ماتیلد (آندره هیک گدبرگ) را می دزدد که باعث می شود مادر ماتیلد، اما (آن بیرگیت لیند) مجبور شود او را در ایستگاه قطار بردارد. ماشین آنها روشن نمی شود، که باعث می شود با قطار شهری به خانه بروند. یک کارشناس آمار و احتمال به نام اتو (نیکولای لی کااس) به مادر دختر می نشیند و اندکی بعد یک قطار باری با قطار شهری برخورد می کند و چندین مسافر از جمله مادر ماتیلد و یک هموطنان خالکوبی، کچل و اخم کرده کشته می شوند. قرار بود علیه یک باند وحشتناک، سواران عدالت، شهادت دهد. اتو قبل از تصادف مرد دیگری را دید که از قطار پیاده شد و به طور عجیبی یک نوشیدنی کامل و یک ساندویچ تقریبا نخورده را در سطل زباله در راه بیرون انداخت و متقاعد شد که تصادف یک ترور بوده و سایر قربانیان خسارت جانبی داشته اند. همانطور که اتفاق می افتد، پدر ماتیلد یک سرباز سنگی به نام مارکوس است (مدز میکلسن، مرد مکرر نویسنده / کارگردان).

اگر این تقریباً هر فیلم دیگری بود، می‌توانید بقیه این نقد را خودتان بنویسید. اما به زودی متوجه می شوید که این فیلمی نیست که عناصر استاندارد را تنظیم کرده و به خلبان خودکار تغییر دهد. برای یک چیز، جنسن اوتو را نه تنها به پیام رسان تبدیل می کند که داستان را به حرکت در می آورد و سپس ناپدید می شود، بلکه یک سرنخ مهم دوم، و بخشی از سه نفر است که توسط یک متخصص احتمالات به نام لنارت (لارس بریگمن)، که شیدایی های مخفی او و بیزاری منبع ثابتی از عوارض طرح است. و یک هکر کامپیوتری به شدت زخمی و عاطفی به نام Emmenthaler (Nicolas Bro). هر سه شخصیت با چنان مهارتی نوشته و اجرا شده‌اند که یک سه‌گانه کمدی را تشکیل می‌دهند: پاسخ روشنفکرانه‌ای به The Three Stooges. مانند ماتیلد، مارکوس و هر کس دیگری که از جلوی منظره یاب جنسن می گذرد، اتو، لنارت و امانتالر، پس زمینه های جذابی را به دست می آورند که به شیفتگی فیلمنامه نسبت به سرنوشت، شانس، عدالت، کارما و سایر موضوعاتی که در فیلم هایی که قهرمان به ندرت مورد بحث قرار می گیرد تغذیه می شود. یک کچل ترسناک است که می تواند گردن یک مرد را مانند زونا بکوبد.

اتو به گروهی از مشتریان شرکتی که الگوریتمی را که او و لنارت در تلاش برای فروش آنها هستند رد می کنند، می گوید: «همه رویدادها محصول مجموعه ای از رویدادهای قبلی هستند. "از آنجایی که ما اغلب داده های کافی نداریم، رویدادها را به عنوان تصادف دسته بندی می کنیم." گفته‌های او در صحنه‌های بعدی، از جمله مراسم کلیسا که در آن مادر ماتیلد و همسر مارکوس به خاک سپرده شده‌اند، بازتاب می‌یابد. کشیش می‌گوید: «وقتی معجزه‌ها اتفاق می‌افتد، ما اغلب یک شخصیت الهی را به آنها نسبت می‌دهیم. با این حال، وقتی رعد و برق می‌رسد، وقتی تراژدی به واقعیت تبدیل می‌شود، برای تعیین آدرس بازگشت مشکل داریم و بنابراین آن را تصادفی می‌دانیم. " به محض اینکه دزدها وارد زندگی مارکوس می شوند، خونریزی به دنبال دارد، اما نه به روشی قفل شده و قابل پیش بینی، به لطف برخورد ماشین پین بال تمام شخصیت های قوی درگیر (مخصوصاً شخصیت مارکوس؛ او هم تندخو و هم کشنده است، نه ترکیب ایده آلی) .

سوال بزرگ در اینجا این است که آیا تصادف قطار یک جنایت از پیش برنامه ریزی شده بود یا اوج یک سری چیزهایی بود که به سادگی اتفاق افتاد. بخش بزرگی از جذابیت «سواران عدالت» (چه عنوان طعنه آمیزی، در نگاهی به گذشته!) به این دلیل است که ما را مجبور می کند حدس بزنیم که چه سمتی از معادله، به اصطلاح، در کدام سمت پایین می آید، یا اصلاً موضعی خواهد گرفت. مثلاً از یک محاسبه به ظاهر دقیق توسط اتو که احتمال آن تصادف با آن نتیجه 234287121 به یک است، چه کنیم؟ یا، برای این موضوع، آگاهی بد فیلم که هر چقدر هم که اوضاع بد شود، همیشه می تواند بدتر باشد؟ ماتیلد به اتو می گوید: «تنها چیزی که وجود دارد این است که بعد از این همه مزخرف، بعید است که اتفاقات بیشتری بیفتد. اتو پاسخ می دهد: "کارها اینطور کار نمی کنند." "خیلی چیزهای وحشتناک ممکن است در زندگی شما اتفاق بیفتد."

توطئه‌هایی مانند داستانی که «سواران عدالت» را هدایت می‌کند، معمولاً در فیلم‌های هیجان‌انگیز تصادف و سوزاندن ظاهر می‌شوند که در آن مرگ یا جنایتی پرده‌افکن وجود دارد تا به قهرمان (یا قهرمانان) بهانه‌ای برای شروع یک کار دیدنی و تا حد زیادی احساس گناه بدهد. - داد و بیداد رایگان، انباشتن اجسام مانند هیزم. جنسن و بازیگران و خدمه‌اش در مسیری متفاوت حرکت می‌کنند و گروهی از شخصیت‌های اصلی (و چندین شخصیت فرعی رنگارنگ) با روان‌شناسی‌های پیچیده و متناقض ایجاد می‌کنند. در هر زمان، هر مکاشفه‌ای به درک ما از کارهایی که آنها در صحنه قبلی انجام داده‌اند یا بعداً می‌توانند انجام دهند، آگاه می‌کند. تصور اینکه مایک لی، فیلمساز بداهه، منحرف و شخصیت محور («رازها و دروغ ها») یک فیلم هیجانی انتقام جویانه بسازد، سخت است، اما اگر این کار را می کرد، ممکن است به این شکل به نظر برسد. گاهی اوقات مماس‌ها آنقدر بی‌هیچ‌وجه هستند، و با چنان جزئیاتی توسعه می‌یابند که شما و شخصیت‌ها به نوعی موضوع انتقام را فراموش می‌کنید، که کل موضوع است.

این فیلمی است که نحوه تماشای آن را به شما آموزش می دهد. هنگامی که عادت کردید، متوجه می شوید که وقتی یک شخصیت اصلی تصمیمی می گیرد که به شدت احمقانه به نظر می رسد - یا صرفاً در تضاد با منافع شخصی آنهاست - همیشه ریشه در یک حادثه یا راز آسیب زا در گذشته دارد و آنها هیچ کنترل آگاهانه ای بر آن نداشتند. : این چیزی بود که باید اتفاق می افتاد، به لطف نحوه سیم کشی آنها. میکلسن، بی‌حرکت‌ترین و واکنش‌گراترین اجراکننده، علامت سوالی با چهره گرانیتی به نظر می‌رسد تا زمانی که کمی با شخصیت او وقت بگذرانید و ریشه‌های رواقی‌گرایی و همچنین فوران‌های خشم او را درک کنید. نقاط اتصال غیرمنتظره ای بین او و اسب سواران و به طور واضح تر، بین ماتیلد و امانتالر ایجاد می شود که هر دو به وزن خود حساس هستند. و ماتیلد، اتو و مارکوس که نوع خاصی از فقدان مشترک دارند و خلأهای زندگی یکدیگر را پر می کنند.